Kantlijnnotities

Je wordt dertig, morgen, Willem. Dat hoef ik je natuurlijk niet te melden. Ik doe het toch, omdat het een bijzondere verjaardag wordt. We zullen het immers geen tweede keer in dit leven beleven en toch zullen we er beiden niets van voelen. Jij zal er zelfs niet meteen bij stilstaan, vermoed ik, Jonge gasten hoeven niet stil te staan, wij daarentegen, blijven er aan haperen. En dat hoort ook zo. Dertig word je vandaag, ikzelf halfweg volgende maand 60. 30-60, geef toe, zolang het om geen basketbal gaat, heeft het wel wat. Ochtend en avondspits Als een leven een dag was , dan is jouw ochtend net begonnen – een uur of negen is het – terwijl mijn dag – zes uur in de middag – de   avondspits beleeft. Nog even druk en dan valt het stil en gaat het deemsteren.   Er zit misschien nog wat rek op – als we de werkelijkheid naar onze hand zetten met het gegoochel van winter- en zomertijd – maar dagen – en het leven dus – laten zich niet zo makkelijk van de wijs brengen. We zullen he

Er zijn zo van die woorden die perfect samenvallen met wat ze willen zeggen. Vei is er zo eentje. Vei? Ja, vei. Wie niet vertrouwd is met het West-Vlaams fronst de wenkbrauwen. Vei? Veie weide, bedoel je Veeweyde? tipt Google. De zoekmachine vindt gelukkig niet alles. VETTE, VEIE SCHELLEN Eind april, begin mei staat het gras in de weiden lang, het oogt vettig, mals, dik en sappig; de weidegrond laat zien hoe vruchtbaar hij is. Bij al dat jong, golvend groen - 't zijn weiden als wiegende zeeën, dichtte de voor zijn overige versregels onbekende Willem Gijssels ooit maar intussen zijn de zeeën ingedamd tot povere vijvertjes  - past geen beter woord dan dat West-Vlaamse vei. Of denk aan de donker glanzende dikke 'schellen aarde' die een ploeg uit diepe voren laat kantelen in de vettige polderakkers: het zijn veie schellen. 'Vei' staat voor bijzonder vruchtbaar. de grond is 'vei'. ASIELPLEK Dat enkel nog een stuk of wat oudere West-Vlamingen het woo

Het waren er geen tien, maar misschien wel twintig. Of meer. Zoveel winkels in ons dorp waar we ooit zo niet dagelijks dan toch meer dan geregeld langs liepen en waar we tot op vandaag niet of nooit meer aan denken. Ons geheugen werkt als een slecht afgestelde zeef, denk je dan. Zodra iets uit het straatbeeld verdwijnt, lijkt het haast vanzelf ook plaats te maken in ons hoofd.  En het verraderlijke hiervan is dat het vergeten geen leegte achterlaat: we weten doorgaans niet wat we vergeten zijn. EXPO En toch zijn we de beelden, de herinneringen niet kwijt. Dat is dan weer het bijzondere van dat soort vergeten. We hoeven slechts een trigger, een aanleiding, een aanknooppunt, een uitspraak, een beeld en geleidelijk gaat ergens in ons hoofd een archiefschuif open en komen mensen, stemmen, huizen, gesprekken weer naar boven. Moeder met mijn zus en ikzelf in het portaal van de winkel Het is wat we meemaakten op de expo van de Winkelse heemkundige kring van het weekend in De Link.

Ze knallen niet uit hun knoppen, ze ontvouwen zich, met tientallen, met honderden, ja zelfs met duizenden tegelijk , traag en volstrekt geluidloos en ze strekken zich meteen in hun vertrouwde vorm. Licht en luchtig Ze kleuren fris -  er is geen groen zo fris als dat van het eerste blad in april. Ze glanzen vochtig, en laten zich totaal zen wiegen door een zuchtje wind, ze ademen doorzichtig, licht en luchtig, ze voelen als fluweel en boven, helemaal boven, strelen ze het blauw. En dan, ineens, op een dag, vormen ze op bermen, in tuinen en parken, aan de rand van bossen schermen,  groene schermen, muren van groen, ze vullen de lege plekken tussen de takkenbossen, huizenhoog en meters ver. Ze herschilderen hele landschappen in een orgie van groen en tegelijk brengen ze luwte en lommer... Landschapsrevolutie Er voltrekt zich een revolutie door het landschap, geluidloos en zonder slag of stoot. Geen woord erover, geen beeld ervan in de journaals. Maar het gebeurt hier en nu. E

Je denkt je hun kleur te herinneren, je denkt dat je weet waarop je al die maanden hebt gewacht, en toch, toch verrassen ze je weer met de lichtheid van hun nog onbezoeldeld groen....