OVERDRIJVEN. Koud? Ja, maar nog niets in vergelijking met februari 1986 toen...

Het is koud en dat heeft veel te maken met
een afwijking van de polaire vortex. Dat weten we intussen, het is veelvuldig meegedeeld. En we zijn meteen gewaarschuwd: het weer vertoont de komende dagen een afwijkend gedrag. Hoezo? Dat het vriest in februari? Nee toch. Dat het vriest dat het kraakt in putje winter? Nee toch. Dat we overdag onder de nul blijven?

Alleen uitzonderlijk

Het lijkt alsof we alleen nog maar kunnen leven in wat we al heel vlug een 'historische tijd' noemen. Alsof onze tijd - en alleen de onze - uitzonderlijk is. Een leven dat we niet in de marketingtermen van een pretpark kunnen beschrijven, lijkt dodelijk saai en het spreken niet waard.
Kortom, de koude die ze vanuit het noodoosten op ons afsturen zal uitzonderlijk zijn of zal niet zijn.

Vintage avant la lettre

Het was ooit anders, herinneren wij ons ineens toen we twee dagen geleden een verjaardagskaart schreven naar onze dochter. Ze is 32 en het was koud, bitterkoud zelfs, toen ze zich voor het eerst liet zien. Zo koud zelfs dat - terwijl zij met haar moeder een weekje - toen kon dat nog - in de kraaminstelling verbleef, alles wat maar kon vervriezen in ons huis, ook bevroor. Alles. We woonden in een klein, oud, zuinig gerenoveerd landelijk huisje. Het zag er bijzonder romantisch uit. Onze buren waren een oude nonkel en tante wiens huis een zoete inval was voor al wie op adem wou komen. En verder was er een oude, hoogstammige boomgaard, weiland met bomen, koeien, schapen en vogels, heel veel vogels. Het was vintage lang voor het woord gangbaar was. En het huisje werd op natuurlijke wijze permanent geventileerd: tussen deuren en dorpels gaapten kieren waar muizen doorheen konden zonder hun oortjes plat te leggen.

Koudste maand ooit

Het was één van de koudste februari's van de eeuw, leerden we achteraf. Maar geen nood, in de kraaminstelling was het warm. En de avonden die we in ons eentje sleten in het huis, warmden we ons bij de houtkachel en met het werk van Milan Kundera die weDe ondraaglijke lichtheid van het bestaan, lazen we toen en als ik het boek nu, 32 jaar later bekijk, waren we van plan om hele passages eruit te onthouden. Zoveel is erin onderstreept en gemerkt. Het waren, zo leiden wij nu af uit wat we toen aanduidden in het werk, existentiële tijden voor ons.
toen leerden kennen.
Maar lopend water, nee dat was er in die dagen niet. En we hadden zo aan de kranen gedraaid, dat we niet eens meer wisten of ze open of dicht stonden. Wat maakte het ook uit?

Milan Kundera

Pirouette op rijksweg

En alsof dat nog niet volstond, ging het ook nog eens sneeuwen. Op de avond van de doop, aan het eind van de kraamweek, lieten we - van puur contentement over dochter en moeder - onze auto een pirouette draaien op de verse sneeuw op een anders lege rijksweg.
En toen kwam, na de Elfstedentochtgekte -  de dooi. En met de dooi kwamen moeder en dochter naar huis. Zodra we de voordeur openden, wisten we meteen: dit vergeten we nooit. Het hele huis stond onder water. Op een kraantje na stonden ze allemaal open. We stapten over het vast tapijt alsof we door een moeras ploeterden en in de kleine kelder hadden we - mocht het zomer zijn - kunnen zwemmen...
Erg, maar het ergste moest nog komen. De wolk uit Tsjernobyl. En de uitzonderlijke hete augustusmaand en... we hebben het overleefd en stuurden onze dochter onze hartelijkste en warmste gelukwensen voor haar verjaardag.