Posts

Posts uit 2018 tonen

HERINNERD. De nieuwjaarsetalage in de winkel in de jaren zestig... het zal wel... lukken! Van Jules Destrooper

Afbeelding
Er lag een wit laken over de hele lengte van de etalage. En daarop stonden een stapel blikken dozen van Jules Destrooper. Met lukken. Nieuwjaarswafels. Zo hoog als ons moeder kon reiken. En daarnaast een leger flessen.Likeur. Grand Marnier, niet zo heel veel, want dat kostte nogal wat. De Grand Marnier had de mooiste fles . Anders dan de Napoléon, cognac . Met drie sterren, enkele met vier. Die zagen eruit als gewone flessen.  d' Anvers Maar er stonden vooral veel flessen met gele drank. Elexir. Die was van Antwerpen. Elexir d’ Anvers vermeldde het etiket met enige zwier . Die was vooral in trek bij vrouwen. Dat had te maken met de medicinale kracht van het drankje. Vooral voor klachten in en om de buikstreek , hoorden we als er na de middag enkele oude vrouwen uit de buurt bij ons grootmoeder op bezoek kwamen. Details over de klachten kregen we niet te horen.  Bulkwoord Buik was een bulkwoord: in die buik, daar zat van alles, maar nog het meest van al, toch op z

2019 wordt een jaar als een wolk...

Afbeelding
  2019 Een jaar als een wolk wordt het zo’n wolk waarin je verdwijnt als adem in een koude ochtend Een jaar als een wolk waarop we en dansant zullen lopen; Zie, daar komt ze op het briesje van de tijd over een zee van lucht nu eens als melk in koffie dan weer als een klad van inkt op de zomerprentkaart van onze gedachten; maar kijk, zodra ze haar gram ziedend heeft uitgestort, drijft ze weer weg en aquarelt ze een horizon met blauw en rood van water en wind; Ze is van licht, ze is van lucht en lost op in het decemberdonker van de laatste nacht; Zo'n wolk dus als het jaar dat komt

AFGEVRAAGD. Hoe oud is het water in zo'n regendruppel die op het venster valt?

Afbeelding
Regendruppels op het raam. Ze zijn transparant. We kunnen er haast doorheen kijken. En misschien was het precies daardoor, door hun transparantie, dat ik mij nooit eerder heb afgevraagd waar het water waarmee zo'n regendruppel zich heeft gevormd, van afkomstig is. Zijn transparantie versluiert zijn geschiedenis. Hoe oud is dat water? Was het er altijd al? Misschien lag zo'n druppel eeuwen en eeuwen onaangeroerd vermomd als sneeuw op een van 's werelds hoogste bergtoppen. En kon zo'n sneeuwkristal ineens ontsnappen, door de opwarming. Zich in een stroom gooien, ergens op een rots belanden, een steen in een niets ontziende zon en reisde hij verder, die druppel, als damp, gedragen en gedreven door zwoele winden, tot hij bevangen door hoogtevrees, ging samenklonteren met andere bange druppels om uiteindelijk hier uit een hoogzwangere wolk te plenzen, op een doordeweekse zondag, op een raam. Om vervolgens voor een tijdje te verdwijnen in een dorstige grond om van daaru

OPGEMERKT. Voor het eerst weer dagen zonder...

Afbeelding
Het was wennen. Hij was er niet vandaag. Niet vanmorgen, niet vanmiddag en vanavond al zeker niet. De voorbije dagen, weken, ja zelfs maanden, was hij er wel. Vrijwel altijd. Hij liep eens voor, dan weer naast me, vaak ook achter me. We waren doorgaans eensgezind, als we vooruit wilden, volgde hij. Hij wees ook wel eens de weg en dan volgde ik zonder aarzelen. Een enkele keer vreesde ik dat hij het zou opgeven. Vooral als hij tegen een boom aanliep , of rakelings langs een paal scheerde. Of - en dat vond ik dan wel grappig, hij misschien ook wel, maar dat liet hij nooit zien. Zijn mimiek was zachtjes uitgedrukt nogal expressieloos - hij botste vlakaf tegen een muur. Ik pestte hem daar wel eens mee. Maar het bracht hem nooit van de wijs, hij liep dan gewoon langs de muur, op de muur, over de muur. Het putte hem maar zelden uit. Maar vandaag was hij er niet. In de verste verte niet. En ook al zei hij nooit iets, ik miste hem vandaag. Zo'n compagnon de route, letterlijk, maakt

GEZIEN. Herfst: als stilte de uitgelatenheid van de zomer overstemt...

Afbeelding
Herfst Het zit in het kraken van een noot In het ritselend vallen en vervolgens in het doffe ploffen op gras van een bolster met twee en een halve kastanje  Het groeit in de naar vergankelijkheid hunkerende inktzwammen die uit de krochten van maanloze nachten komen gekropen Het zit in het hout dat spokt van hongerige wormen die geduldig gangen knagen in de ringen van de verlopen tijd Het schijnt in het blinde licht dat tast zonder aan te raken Het spookt in het vuur dat moeders binnenskamers poken Het hangt in de ademnevel van verzonken weiden en van leeg gehaalde akkers die zich in hun overbodigheid strekken Het is zeggen wij dan  herfst als we ons weer eens de geur herinneren van bossen waar we nooit eerder kwamen en de verre echo’s horen van bronstige hoornblazers die onzichtbaar blijven Herfst is het  als een ingetogen stilte eindelijk de bedwelmende uitgelatenheid van de zomer zwijgend overstemt