Posts

Posts uit maart, 2017 tonen

BEWONDERD. Zij is Magnolia soulangeana...

Afbeelding
Zij is op majestueuze wijze frêle,  ze tooit zich gul in pracht zonder praal,  ze is van het puurste wit dat verlegen  - haast meisjesachtig - bloost Zij is het licht en lentejuweel voor en boven de ontelbare tuinmuren van de nog dorre slaperige hagen Zij is toonbeeld van vergankelijkheid en laat, bij de eerste zucht van wind en bries, haar schoonheid in alle ernst luchtig los. Zij is magnolia

ERVAREN. In het hart van het land, aan de rand van de samenleving... Passa Porta Festival 2017

Afbeelding
Een weekend Brussel. Een avond en twee dagen zwerven, dolen tussen en focussen op boeken en auteurs. En intussen, geen enkele straat, of we raakten aan de rand van onze samenleving, we waanden onszelf schizofrenen toen we tegen de gevel van de Montblanc-winkel een in lompen geklede vrouw, gehurkt voor zich uitstarend, ontwaarden, terwijl we zelf nog even hadden getwijfeld of we dan toch geen rollerpointversie van een Montblanc zouden kopen. En wat moet je met de glimlach en de 'Bonjour-Goedendag' van de zwaar gewapende militairen die je de straat helpen oversteken en hoe blijf je vriendelijk tegen de agressieve bedelaars die je met banvloeken en Jezussen om de oren slaan als je je doof gebaart voor hun gewauwel? KRAANBALLET Terwijl je wat verderop, op het Beursplein, een avondlijk ballet voor de voeten krijgt. Gratis en voor niets. Een kraan - lompere machines zijn er niet in het straatbeeld - die met haar grijparm parmantig zwaait en rondjes draait, terwijl een withemd-

AFGEVRAAGD. Jeugd pakt uit met flashback-fuif. Droomt ze zich dan geen toekomst meer?

Afbeelding
In mijn gemeente staan her en der borden geplant. Met de aankondiging van een flashback-fuif van een lokale jeugdbeweging. Waarop blikken die tieners terug, vroeg ik mij af. Waar kunnen zij zich naar terugflitsen? Naar hun eerste fuif, vorig jaar misschien? Ver van nu kan het niet zijn. Terwijl voor hen dat onmetelijke, niet te peilen land strekt dat toekomst heet. Een landschap waarvan de einder tot diep achter de horizon schuilt. ONGERUST De aankondiging maakt mij ongerust. Allicht nodeloos, maar niettemin, ongerust. In wat voor samenleving leven wij als jongeren al heimwee hebben naar vroeger, naar wat achter hen ligt? Alsof het vroeger beter was. Dat was het niet, dat weten wij intussen. En we hebben meer om op terug te blikken dan die jongeren van nu. Het was anders, vroeger, maar niet beter. Misschien was het ook wel goed en ik kan me voorstellen dat het voor jongeren al helemaal niet slecht was, dat recente verleden. Alleen... er rest hen nog zoveel ruimte, er wachten nog z

GEZIEN. Ze komt op haar Frans, 'lentement' dus, die lente...

Afbeelding
Het is op haar 'lentements' dat ze komt, de lente, een detail in het decor van onze dagen een tache de beauté op de grauwmuur van het bestaan Ze spant al haar pracht met ingehouden kracht  in bollen en knoppen die glanzen van de lust om uiteen te spatten in geuren en kleuren  Een veel te vroege hommel haast zich  laagbijdegronds voorbij een dode tak Hij vergat: het is op haar 'lentements'  dat ze komt, de lente  

AFGEVRAAGD. 'Ge moet u vermannen', zeggen ze, maar hoe correct is dat nog?

Afbeelding
“Ge moet u vermannen”, had iemand mij gezegd in de week die volgde op het overlijden van mijn vader. Het was lang geleden dat ik dat nog had gehoord: zich vermannen. Wat bedoelen ze daar mee, vroeg ik mij af. Ik ging voor de spiegel staan. “Een krijger ben ik niet,” stelde ik vast. Ik dacht aan de dansers van Fabre. Zijn krijgers van de schoonheid, zoals hij ze noemde. Ze waren niet dichtbij, die krijgers, en zeker niet in de buurt van de spiegel. “En je hebt al evenmin het postuur van een atleet”, vulde een innerlijke stem spontaan aan. Ze klonk eerder geringschattend dan geruststellend. En niet eens diep en donker. DWARSDENKER Waarop ik haast vanzelf mijn rug rechtte, schouders naar achteren strekte, kin en borst vooruit gooide. Maar ik zag de gestalte niet, in de spiegel voor me. Ik zag alleen het gezicht dat me sceptisch aankeek. Met twee rimpels, dwars over het voorhoofd. Het gezicht zweeg, net als ik. Dwarsdenker, dacht ik. “Ge moet u vermannen.” Het blee

VERBEELD. Het licht is een duistere zaak, zelfs bij volle maan

Afbeelding
- Volle maan, vermoed ik? - Je zou gelijk kunnen hebben. Vandaag of morgen. - Zijn we daar zo zeker van, dan? - Raadpleeg de kalender, die weet je precies te vertellen wanneer het volle maan is. - Maar veronderstel dat wat we zien als volle maan geen schijf is... - Dat is het ook niet. De maan is - net als de aarde - bolvormig. Dat is vrij elementaire kennis, toch? - Dat bedoel ik niet. Stel dat wat je ziet geen maan is... - Maar het is ze. - Stel dat ze dat niet is, maar dat het een gat is in het uitspansel... - Een gat? - Zo'n kijkgaatje. Als een uitgeknipte cirkel. - Onzin. En dan? - Niets en dan. Gewoon, beeld je dat nu eens in... - Tja. Vanwaar komt dat licht dan? - Dat is de vraag. - En het antwoord? - Is verblindend. - Het licht, zei onze fysicaleraar ooit, is en blijft een duistere zaak.

AFSCHEID. Vandaag namen we afscheid van vader...

Afbeelding
  “We mogen niet klagen”, zei vader wel eens, “we hebben een mooi leven gehad.” Dat zei hij, vorige week nog. In Rustenhove. Waar hij, eindelijk, na zes weken ziekenhuis, voor het eerst samen met moeder was. Niet meer thuis, maar thuis in Rustenhove. Hij was er gelukkig. Dat zei hij. Meer dan eens. Ook al wist hij dat voor wie in de herfst van zijn leven is, de nieuwe lente niet voor de winter komt. Een mooi leven, dat wel, maar geen gemakkelijk.  Want, vader, we herinneren ons... ... hoe je ooit die baby was die zijn jonge, knappe moeder verloor nog voor je haar kon zien, ... hoe je ooit dat kleine jongetje was dat met een bang hart en met angst in de ogen onder zijn bed ging schuilen en ineenkromp voor het gedreun van de tientallen overvliegende Britse bommenwerpers, ... hoe je als jonge knaap op zondagmiddag voor je vader urenlang op de uitkijk stond voor het neerstrijken van de duiven ... hoe je als trotse j