Kantlijnnotities

Hij : Zou het met ouder worden te maken hebben? Zij : Wat dan? Hij: Tja, het overkomt me vaker. Als ik sta te plassen, begint mijn neus te druppen... Zij: (lacht ). De man die lekt... Dat ze daar in reclamefilmpjes nog niets op gevonden hebben. Hij: Lach maar. Is vervelend. Kan op dat ogenblik niet bij mijn zakdoek, begrijp je wel? Zij: Ach. Je hoeft je pas echt zorgen te maken als ook nog eens je ogen beginnen te tranen bij het plassen.  En... Hij : En? Zij : De kans is dan wel erg groot dat ze jou de snotterende plasser gaan noemen. Hij: Geen mooi vooruitzicht. Zij: Dat hebben jullie toch al niet bij het plassen, nee?

In zijn rouwmantel van doodgraver wroet hij met zijn kromgetrokken graaipoten, onderaards en blind wringt hij zich door de donkere schachten om tegen het ochtendgloren met zijn verkruimeld grondverzet bovengronds door de vorstkorst van beton te breken. Want zie, zegt hij stommelings, zolang er hoop, is er leven

Hij zat rechtop in de zetel. De ogen dicht. Het gezicht getekend, niet zozeer door rimpels, maar door littekens van een trage, niet bedreigende kanker. Een hand blauw, zwart bijna, gezwollen en geschaafd. Hij schrikt op als ik kuchend de kamer binnenstap. Ik lees schaamte om een gestolen slaap in de blik achter de bloeddoorlopen ogen. GEPIEP 'Vrees niet, ik ben het,' spreek ik met bijbelse tongval. Hij glimlacht. "Het was een vermoeiende dag, de kiné was lastig," zei hij. "Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je bent te gast in een ziekenhuis. Slapen mag, het wordt zelfs aanbevolen," zeg ik. Er rammelt een kar voorbij. Een verpleegster loopt er achter aan. Ergens, verderop in de gang, is er iets dat onophoudelijk, secondegewijs piept. Niemand reageert. Misschien, denk ik, piept het alleen in mijn hoofd. Ziekenhuizen zijn werelden op zich, waarvan bezoekers maar zelden iets begrijpen. Er is een logica, er zijn wetmatigheden, er zijn verbanden en afspra

Er was niet zoveel om zien, in de koffiehoek van het ziekenhuis. Behalve wat passage van bezoekers en enkele bedrijfsautomaten met onverwacht veel ongezond lekkers. Onze blik viel op een opgehangen decoratie. Het doek erachter was met enige nonchalance tegenover het kunstwerk opgehangen. Niettemin wist het beeld onze aandacht vast te houden. Nooit eerder hadden we de Moeder Maagd zo liggend gebeeldhouwd gezien. ONSPANNEN LIGGENDE MAAGD Zichtbaar ontspannen, het ene been wat opgetrokken, hield ze zonder al te veel moeite, met anders wel opvallend ranke vingers, haar Zoon in bedwang. Hoewel het jongetje recht voor zich uit staarde, onverstoord, verraadde zijn gezicht iets guitigs. Hoewel het beeld ons daarover geen uitsluitsel bracht, vermoedden we dat er vlakbij wat speelgoed lag rond gestrooid en dat de Moeder daarnet nog aan het spelen was, samen met haar Zoon. Tot Hij in de verte iets had ontwaard. Ook daarover geeft het beeld geen uitsluitsel. Zij ziet op dat ogenblik niet w

Ijzig stil is het. Er 'wikkelt' geen takje. De storm is voorbijgeraasd nog voor hij het monster werd, dat ze vorige week veelvuldig aankondigden. Juist, het  blijven voorspellingen. Waarzeggerij is dan nooit ver uit de buurt. Maar toch, we namen onze voorzorgen. Je weet nooit welk drama om de hoek gluurt. Het resultaat. Veel spektakel voor en na, weinig of helemaal niet tijdens de storm. Ook daar wennen we aan. EEN DODE BERK Bij ons sneuvelde één berk. Hoewel, sneuvelen? Een dode sneuvelt niet. De dode berk had zich bij leven met zijn takken verankerd in de kruin van zijn buur. Zo kon hij, trots als bomen zijn, waardig - staande - sterven. We lieten de berk voorlopig in zijn waardigheid. Spechten weten dat te waarderen, ondervonden we. Maar nu is hij geveld, bij nachte en bij stormtij,  en wacht hij, in zijn volle lengte, op het gehuil van de kettingzaag. BIJ DE SLAGER Er was wel meer schade, hoorde ik bij de slager. "Bij ons zijn vier sparren omgewaaid"

Hij: Zie je hoe de maan aan het koorddansen is? Daar, zie je ze? Zij: Ik zie ze de maan. Hij: Ze straalt als een diamant aan een halssnoer, vind je niet? Zij: Mmm, zoveel verbeelding heb ik niet. Hij: Nee? Zij: Neen. Ik heb al realistischer halssnoeren gezien die van veel nabijer te bewonderen waren. Hij : O ja? Zij: Gisteren nog. Toen we voor de etalage van juwelier Nys stonden. Herinner je dat niet? Hij : Nee. Zij:  Dat vreesde ik al. Onbereikbare pracht valt goedkoper hé...

Met enig voorbehoud hadden ze het aangekondigd. Mogelijk sneeuw. Vermoedelijk aanvriezende regen. We bereidden ons voor op het ergste, dit wil zeggen, we hoopten op het ergste en we waren hard van plan om het helemaal niet erg te vinden. Integendeel, we keken er eigenlijk naar uit. Maar het werd vannacht al duidelijk dat het vergeefse moeite was: er dwarrelden geen vlokken, er vielen zelf s geen vlokjes. In de lichtkegel van de tuinspot schoten alleen kleine, scherpe, schichtige kometen voorbij, half vervroren regendruppels... We hadden anders al het perfecte sneeuwplaatje in het hoofd. We zagen onze wegel al dichtgesneeuwd, we hoorden al het knarsen van onze stappen, we ontwaarden in het witte tapijt zowaar al de diepe sporen van galante poezenpootjes en de oppervlakkige littekens van wat merelgetrippel. HELD TUSSEN SNEEUWFLANKEN We waren vast van plan om nog voor het ochtendgloren te voet om de zaterdagboodschappen te gaan. En we wisten dat we ons op dat moment en voor het h

IJZIG DIALOOGJE "Het ijs is gebroken", zei ze. "Kunnen we dan van wal steken," vroeg hij. "Doe maar", zei ze.,,vaar wel en zie niet om."