VASTGESTELD. Het gedroomde zuiderse leven blijkt hard en meedogenloos in werkelijkheid

Turks Fruit (1973)

Gebakken lucht, zeggen we wel eens en daarmee bedoelen we dat iets zonder veel inhoud met veel poeha wordt voorgesteld. Vandaag denken we er anders over. Het is lucht die door een niet te temmen zuiderse zon wordt gebakerd, lucht die al wat ademt verschroeit en versmacht.

DE PROVENCAAL

We droomden ons een zuiders leven hier onder de platanen, op de gammele verweerde stoeltjes van het versteende terras, we waren bereid om de krekels erbij te fantaseren, En we plantten een lavendelveld en kochten  ons een rieten hoed. We waanden ons een Provençaal en beeldden ons in dat we van deze uitzonderlijke zomerse dagen zouden genieten. We zouden voortaan niet meer lopen maar slenteren.

VERDORDE DROOM

En wat blijkt? We maken ons zorgen over dorst lijdende planten en bloemen, we zien hoe de kanstanjelaar zijn verdorde bladeren loslaat, we vrezen lege regenputten en halen 's avonds op onze armen en benen met te scherpe vingernagels de huid rond de muggenbeetplekken open. We zweten ons wak en week, plunderen koelkasten leeg en zeulen met drank die onze dorstige geest verdrinkt maar die ons nooit weet te laven.

TURKS FRUIT

Nee, wij dromen van regen. Van plensbuien. Van het geritsel van water op het loof van de bomen. We nemen ons voor dat we Monique Van de Ven naspelen in die regenscène uit Turks Fruit, als ze gaat dansen en tollen onder het vallend hemelwater, in de plassen op de straatklinkers rond een lantaarnpaal... Dààr denken we aan, nu die tomeloze zon alwèèr aan het klimmen is en het straatasfalt alwèèr begint te dampen...