Kantlijnnotities

Hoor, ze fezelen weer, ze fluisteren flarden vertelsel s met woorden op vleugels en letters die ze laten glitteren over hun groene glans Wacht ,   luister, hoor hoe ze giechelen zodra een lichtelijke voorjaarsbries  hen schaamteloos streelt en frivool laat wiegen Zie ze schommelen, dronken van leven en luch t   ze zwijgen niet langer en  lachen pril om hun eigen glimmend oudewijvenge prevel over de lange zomer die komt over de luwte die ze brengen voor de jonge vr ouwen die hier dan hun klamme oksels luchten terwijl ze lispelen en ritselen als jong groen in het achterliggend alle mans lenteland

Soms hoor je wel eens mensen beweren dat een huis een ziel heeft. Of mist. Ik hoorde het onlangs nog van iemand die op het punt stond een huis te kopen. Ze was het met een vastgoedman gaan bekijken en had het toen gemerkt terwijl ze de door de lege kamers liep. Het huis had niet alleen karakter, zei ze, het had ook een ziel. Ik geloofde haar niet. Een leeg huis is een zielloos huis. Over het karakter ervan kunnen we discussiëren. Al was ik ervan overtuigd, toen zij het over die woning had, dat ze met karakter eigenlijk stijl had bedoeld. VAGE CONTOUREN Sinds het overlijden van mijn vader, zo vlak nadat hij en moeder naar het rusthuis waren verhuisd, is de ouderlijke woning van mijn zus en ik een ouderloze woning. Er is het een en het ander weggehaald. Van de verhuisde schilderij en fotolijsten zijn alleen nog vage contouren te zien op de muren. Op de rekken in het bureau van mijn vader verraadt wat neergeslagen stof de plaats waar de zakendossiers lagen. Maar het huis staat niet

Nee, ik zal ze je niet schenken deze bloemen die kleuren van gloed en strijd - geen knippen en plakken  van buiten naar binnen - Maar, ik zal ze je laten zien, deze tulpen - en passant - in de tuin van onze verbeelding en ze jou in de geheimtaal van hun geur fluisterend laten vertellen waarom zij schaamteloos en louter van pure passie... in het rood willen staan

Het heeft me een halve eeuw gekost voor ik het door had. Ik dacht al die tijd dat de dood van iemand uit de familie of uit de vriendenkring ons zo aangreep omdat de overledene voorgoed uit onze tastbare wereld verdween. Omdat we hem of haar voor altijd zouden missen. Omdat we nog zoveel van plan waren om samen te ondernemen. Omdat zijn of haar leven veel te kort was en de dood onrechtvaardig leek. Hard. Meedogenloos. Onredelijk. Omdat hun dood ons confronteert met die van ons... EGOCENTRISCH VERDRIET En het verdriet is er ook om al die redenen natuurlijk. Maar er is meer. Er is ook een existentiële, of zo u wil, een meer of louter egocentrische reden.Misschien is dat niet nieuw voor u, voor mij was het recent een openbaring, kort na het overlijden van mijn vader, vandaag precies een maand geleden. Immers, zoals ik bestond in de ogen van mijn vader, besta ik niet meer sinds hij overleden is. Niemand kent mij op de wijze waarop mijn vader mij kende. Zoals ik bestond als kind in

Ze  vallen niet,  ze dwarrelen niet,  ze strijken neer en vlijen zich met stijl  over het gras.  Zelfs in het verval  onderscheidt schoonheid  zich van banaliteit.

Soms lees ik een woord, een zin, een passage waarvan ik achteraf twijfel of er wel exact stond wat ik las. Het gebeurt dat mijn twijfel terecht was. Toen ik van de week voorbij een geparkeerd wagentje van het Wit-Gele Kruis liep, las ik op het kofferdeksel 'De Zorgbrigade'. Tenminste, ik dacht dat ik 'De Zorgbrigade' had gelezen. Maar gaandeweg begon ik te twijfelen en keerde op mijn stappen terug. En ja... het stond er, blauw op wit: De Zorgbrigade. REVOLUTIE EN OORLOG Vreemd, vond ik dat. Het begrip 'brigade'  roept bij mij beelden op van marcherende soldaten, van oorlog, van clandestiene, revolutionaire verzetslui, die in het geheim en geheel onverwacht uitbreken. In oorlogstijd hadden we een Witte Brigade, een Zwarte Brigade en vermoedelijk ook nog een stuk of wat Brigades van het zoveelste  Geheime Leger. Dat de witte wagentjes van De Zorgbrigade er vredelievender uitzagen dan de jeeps van de militaire brigades stelde me maar matig gerust. Overigens,

We worden wakker in een verhulde wereld. Er is kans op ochtendnevel die mogelijk hardnekkig aanhoudt, zei de radio. We kijken niet op. We denken, we zijn het gewend dat de werkelijkheid vernevelt Tot we, in de boomgaard, de bloesems ontwaren waarvan de schoonheid zich haarscherp uit de mist heeft losgemaakt. Soms zijn het details die ochtenden laten geloven in de dagen die nog moeten komen

Eindelijk. Slapen met open ramen. Het kon van de week voor het eerst dit jaar. Vroeger dan andere jaren, maar zelfs een te vroege lente laat je niet buiten wachten. We haalden ze binnen. Het invallend licht en een zachte bries over onze gezichten 's ochtends helpen om fluitend en met flukse pas door de nieuwe dag te stappen. Dachten we. Maar... die eerste lentenacht met de hor werd een regelrechte horrornacht. DE NACHT SPREEKT EEN ANDERE TAAL We waren vergeten dat nachten in andere talen spreken dan de dagen. Vooral vreemde talen en met geluiden waarvan we de oorsprong alleen maar kunnen gissen. De meute kalkoenen van een buur wat verderop had of ongewenst of een hoogoplopende ruzie onder mekaar. Het kabaal dat de pluimbeesten maakten was oorverdovend onverstaanbaar. De ganzen van de andere buur waren daar duidelijk niet mee opgezet en begonnen zo te gakkeren en te snateren alsof ze het hele dorp op straat wilden. Een vos, misschien, dachten we, intussen helemaal wakker. Ka