VASTGESTELD. Stormspektakel. "Vier sparren omvergewaaid", zei de vrouw verontwaardigd. 'Met pot en al..."

Ijzig stil is het. Er 'wikkelt' geen takje. De storm is voorbijgeraasd nog voor hij het monster werd, dat ze vorige week veelvuldig aankondigden.
Juist, het  blijven voorspellingen. Waarzeggerij is dan nooit ver uit de buurt. Maar toch, we namen onze voorzorgen. Je weet nooit welk drama om de hoek gluurt.
Het resultaat. Veel spektakel voor en na, weinig of helemaal niet tijdens de storm. Ook daar wennen we aan.

EEN DODE BERK

Bij ons sneuvelde één berk. Hoewel, sneuvelen? Een dode sneuvelt niet. De dode berk had zich bij leven met zijn takken verankerd in de kruin van zijn buur. Zo kon hij, trots als bomen zijn, waardig - staande - sterven. We lieten de berk voorlopig in zijn waardigheid. Spechten weten dat te waarderen, ondervonden we.
Maar nu is hij geveld, bij nachte en bij stormtij,  en wacht hij, in zijn volle lengte, op het gehuil van de kettingzaag.

BIJ DE SLAGER

Er was wel meer schade, hoorde ik bij de slager.
"Bij ons zijn vier sparren omgewaaid", zei een mevrouw. Haar blik liet er geen twijfel over: ze was verontwaardigd over het natuurgeweld.
"Grote?" vroeg de slagerin bezorgd.
"Niet klein", zei de vrouw.
"Je kent ze wel, van die sparren die we in potten kunnen planten. Potten en sparren lagen om..."