GEDROOMD. De mannenchrèche: kortverblijf voor mannen van winkelende vrouwen
De stadstrip naar Antwerpen was als vanouds keurig voorbereid. Door De Vrouw. De adressen van de stoffenwinkels waren gecheckt, stonden genoteerd met inbegrip van het nummer van de trams die Haar er naar toe zouden brengen. Zelf had ik enkele boekenwinkels voor ogen waarvan ik vermoedde dat ik er vanuit het stadscentrum blindelings heen kon wandelen. Een kwestie van zelfoverschatting, bleek naderhand.
Maar voor we in gescheiden slagorde de stadsexploratie aanvingen, trakteerden we ons op een gezamenlijke koffie. In de stadsfeestzaal.
"Drink nog een koffietje, ik ga intussen in de buurt eens kijken," zei De Vrouw. Ik had enkele krantenbijlagen meegenomen. Het wachten hoefde geen probleem te zijn, integendeel, ik zat warm, had drank en versnaperingen binnen handbereik, en er trokken voldoende mensen van allerlei slag voorbij, zodat ik het aanschouwen ervan als een leuk en zelfs leerrijk tijdverdrijf ervoer.
Het behagelijke gevoel bleef tot ik ineens doorhad dat de cafetaria - op enkele uitzonderingen na - bevolkt was door mannen. Jonge venten, ouderlingen, niet meer zo actieve veertigers. En ikzelf dus.
En ineens wist ik het weer: dit was niet de stadsfeestzaal. Ik had het oude opschrift gelezen en naast het nieuwe gekeken. Bewust allicht. Vermijdingsgedrag. Mannencrèche. Dat was het, wat in de betonbalk gebeiteld stond. Het was één van de nieuwe initiatieven die de vrouwen hadden genomen sinds ze het overal voor het zeggen hadden.
Ze hadden komaf willen maken met het winkelstraatbeeld dat overheerst werd door dralende, nors voor zich uit starende, rokende of kauwende mannen op de stoep, voor de etalages en dorpels van de shoppaleizen. De mannen werden geruis- en willoos verbannen naar keurige verwencentra waar ze tussen pot en pint, met verstilde blikken, zichzelf een wereld droomden waar ze net zo veel te zeggen hadden als hun vrouwen.
"Zullen we eraan beginnen?" vroeg De Vrouw, toen ze ineens weer voor me zat in de stadsfeestzaal. "Spreken we hier straks af? Dit vind je toch makkelijk terug, niet?"
"Hier, in de mannencrèche?"
"De wat?"
"Laat maar. Hier dus."
Maar voor we in gescheiden slagorde de stadsexploratie aanvingen, trakteerden we ons op een gezamenlijke koffie. In de stadsfeestzaal.
JONGE VENTEN EN OUDERLINGEN
"Drink nog een koffietje, ik ga intussen in de buurt eens kijken," zei De Vrouw. Ik had enkele krantenbijlagen meegenomen. Het wachten hoefde geen probleem te zijn, integendeel, ik zat warm, had drank en versnaperingen binnen handbereik, en er trokken voldoende mensen van allerlei slag voorbij, zodat ik het aanschouwen ervan als een leuk en zelfs leerrijk tijdverdrijf ervoer.
Het behagelijke gevoel bleef tot ik ineens doorhad dat de cafetaria - op enkele uitzonderingen na - bevolkt was door mannen. Jonge venten, ouderlingen, niet meer zo actieve veertigers. En ikzelf dus.
DE MANNENCRECHE
En ineens wist ik het weer: dit was niet de stadsfeestzaal. Ik had het oude opschrift gelezen en naast het nieuwe gekeken. Bewust allicht. Vermijdingsgedrag. Mannencrèche. Dat was het, wat in de betonbalk gebeiteld stond. Het was één van de nieuwe initiatieven die de vrouwen hadden genomen sinds ze het overal voor het zeggen hadden.Ze hadden komaf willen maken met het winkelstraatbeeld dat overheerst werd door dralende, nors voor zich uit starende, rokende of kauwende mannen op de stoep, voor de etalages en dorpels van de shoppaleizen. De mannen werden geruis- en willoos verbannen naar keurige verwencentra waar ze tussen pot en pint, met verstilde blikken, zichzelf een wereld droomden waar ze net zo veel te zeggen hadden als hun vrouwen.
"Zullen we eraan beginnen?" vroeg De Vrouw, toen ze ineens weer voor me zat in de stadsfeestzaal. "Spreken we hier straks af? Dit vind je toch makkelijk terug, niet?""Hier, in de mannencrèche?"
"De wat?"
"Laat maar. Hier dus."
Reacties
Een reactie posten