GEZIEN. Daar lag ineens een steelpannetje uit de middeleeuwen...

Een steelpannetje uit de middeleeuwen? Het had er alleen in beeld de schijn van. In werkelijkheid was het een 'napje' van de eik. Hij - of zij - staat hier naast het raam. Een kwarteeuw geleden plantten we een twijgzame tak van amper anderhalve meter hoog. Intussen reikt de boom voorbij het dak van het huis en strooit hij - of zij, hoe zit dat eigenlijk bij bomen -  zijn of haar vruchten honderdvoudig, misschien zelfs duizendvoudig om zich heen. De kans is heel groot dat de eik ons overleeft, als niemand hem of haar iets doet. Wij zijn de passanten, niet de eik.

"EIKELS"

"Zo te zien, geen gebrek aan eikels in je omgeving", grapte zoonlief een tijdje geleden.
"Wist je dat ze giftig waren", zei ik hem. "In elk geval voor de mens. En voor heel wat dieren ook."
"Dat heb je wel vaker met eikels", antwoordde hij.
En toch, toch wordt ervan gegeten, merken we. Een aantal voelt leeg aan. In sommige is een gaatje geboord. Van spitsmuizen, vermoeden wij.  Of van vogels met een scherpe bek. Maar noch vogels noch muizen zagen we aan het werk.
We zochten het op. Tenminste, we probeerden het op te zoeken. Eikels met gaatjes. Maar het werd ons al snel duidelijk dat de zoekmachine op het internet een ander zoekpad koos dan wij en niet meteen dacht aan de eik en zijn vrucht.