GELEZEN. "Vijftigers, het zijn net mensen", las ik nog eens, het stond er zwart op wit

In het weekendmagazine van de Volkskrant stond het er zwart op wit: 'Vijftiger, het zijn net mensen'. De auteur, een vrouw van 59, hekelt het beeld dat media schetsen over de vijftigers. "Vijftig-plussers," schrijft ze, "dat zijn in de media doorgaans grijze echtparen in regenjassen. In het echt hebben ze het veel te druk met tinderen, werken, shoppen en popfestivals bezoeken."
Is dat zo, vroegen wij ons af. Terwijl wij dit tikken, luisteren we naar Elgars Beierse Dansen - gehoord op Klara in de auto, ergens in de loop van de dag en proberen te onthouden om het vervolgens op te zoeken op Spotify. Het onthouden en het digitaal opzoeken zijn ons gelukt. Zo oud kunnen we nu toch ook weer niet zijn, troosten wij ons. Zeiden wij 'troosten'? Ach, moeten wij dan getroost worden om het bereikte aantal jaren? Nee toch.Neen.

OUDERDOM, EEN ZIEKTE?

Oud worden, zei onlangs een knappe prof en arts in Zomergasten is een ziekte. De jonge dokter en haar researchteam aan een Australische universiteit zochten naar een remedie. Straks genezen we van ouderdom. Benieuwd hoe jong dat voelt.
Worden we ziek? Of worden we oud? En wat dan nog? De kans dat we de klus in ons eentje zullen moeten klaren, is klein. We zijn als 50-plusser, zo las ik nog, met heel veel en tussen de regels door verstonden wij met 'te veel'.

DRUK, DRUKKER

Ach, de wereld is drukker dan ooit. Iedereen lijkt altijd overal onderweg. Onze dure woonsten vieren hun kraaknette alledaagsheid in opperste leegheid, we zijn hele dagen aan het werk, op stap, op reis, op rendez-vous, we gaan citytrippen en e-biken, de rewind- en resettoetsen te vinden en om ons te vermeien in het risicoloze retrodromen. En tussendoor lossen we onbescheiden een of ander wereldprobleem op, sprekenderwijs.
we zijn aan het stressen en ontstressen, aan het klussen en drukdoend aan het ontspannen, aan het ergeren en mopperen. Maar dat hindert ons niet om blindelings

ANDERS, MAAR NIET BETER

"Het is nu anders," zei de bakkerin, een leeftijdsgenote, "maar niet beter om jong te zijn." Nee, zeggen we, we zouden niet opnieuw willen beginnen. Alsof iets of iemand ons dat zou gunnen. Alsof we het voor het kiezen hebben. De rijen zijn er, met wachtenden, om onze plaatsen in te nemen. Maar we blijven nog even, grimlachen we naar zij die zich aansluiten.

NUANCE

Buiten merken we hoe de droogte van de voorbije weken zich elke dag verder tekent in het gras. En we denken meteen aan wat met ons haar gebeurt: de grijze plekken groeien en we weten dat het, anders dan met de dorre plekken in de grasmat, onomkeerbaar is. Grijs. Eindelijk tijd voor nuance, denken we, niet zonder enige moeite,  positief.