FOUT GEDACHT? Hoe bepalend is het landschap voor onze manier van denken?
We wisten het wel, want we waren er eerder al geweest. En toch, al van vlak voorbij de grens, vouwde het landschap zich open, ademden we ineens breed en diep - al zaten we dan nog altijd in dezelfde wagen als voor de grens - en leken onze longen zich eindeloos te vullen met lucht die we een prikkelende ziltheid toedichtten omdat we de zee nabij wisten.
Onze ogen gleden over het glooiende hinterland van Pas-de-Calais alsof ze het nooit eerder hadden gezien. En ineens dachten we breed, we gaven ons over aan de eindeloosheid, zagen ineens ruimte voor oplossingen voor tal van wereldproblemen en van die van ons.
Zou het landschap, zo vroegen wij ons af, bepalend zijn voor het denken van de mensen die er doorheen reizen, voor zij die er wonen? Zouden Fransen niet vrijer, breder en opener denken dan wij, die gewend zijn om vanachter keurig gesnoeide hagen en afgelijnde perceeltjes afgemeten naar de wereld rondom ons te kijken? Is ons denken net zo verhakkeld en verkaveld als onze manier van wonen?
Het zal geen toeval zijn, dachten wij, dat Fransen hun stad- en gemeentehuizen sieren met het opschrift Liberté, Egalité et Fraternité, terwijl wij naar een kleurloze wapenspreuk teruggrijpen. Maakt een land zonder horizon, zoals dat van ons, ons niet kortzichtig? Fransen zijn breedsprakerig, zeggen wij wel eens en uit onze mond klinkt het eerder als een verwijt dan als compliment. Maar kan het anders in die onmetelijkheid? Wij botsen tegen de muren, wij haperen aan hekkens, die we rondom ons optrekken en draaien bij wijze van spreken, noodgedwongen rondjes in eigen tuin. Wie het waagt over het hek te kijken, voelt zich al vlug een gluurder. Daar hebben die Fransen geen last van, hun blik speurt ver en breed.
NIET GRENZELOOS
Dachten we. Tot we maandagochtend ontwaakten met de berichten over acties van Franse middenstanders en truckers tegen asielzoekers, die zich in die onmetelijke ruimte een hoek hadden toegeëigend. Niet om er zich te vestigen, maar om er zo vlug als mogelijk weg te raken. Maar duidelijk niet vlug genoeg voor de Fransen, die blijkbaar dan toch niet zo grenzeloos denken als wij dachten.
WERELDPROBLEMEN
Onze ogen gleden over het glooiende hinterland van Pas-de-Calais alsof ze het nooit eerder hadden gezien. En ineens dachten we breed, we gaven ons over aan de eindeloosheid, zagen ineens ruimte voor oplossingen voor tal van wereldproblemen en van die van ons.Zou het landschap, zo vroegen wij ons af, bepalend zijn voor het denken van de mensen die er doorheen reizen, voor zij die er wonen? Zouden Fransen niet vrijer, breder en opener denken dan wij, die gewend zijn om vanachter keurig gesnoeide hagen en afgelijnde perceeltjes afgemeten naar de wereld rondom ons te kijken? Is ons denken net zo verhakkeld en verkaveld als onze manier van wonen?
LAND MET HORIZON
NIET GRENZELOOS
Dachten we. Tot we maandagochtend ontwaakten met de berichten over acties van Franse middenstanders en truckers tegen asielzoekers, die zich in die onmetelijke ruimte een hoek hadden toegeëigend. Niet om er zich te vestigen, maar om er zo vlug als mogelijk weg te raken. Maar duidelijk niet vlug genoeg voor de Fransen, die blijkbaar dan toch niet zo grenzeloos denken als wij dachten.
Reacties
Een reactie posten