Kantlijnnotities

De Vlaamse regering geeft de vzw Kunst vanaf volgend jaar geen euro, ja zelfs geen eurocent meer en laat daarmee het doek vallen over de kunstzomers van Watou. Voorgoed, slechter kon niet. Poëzie en beeldende kunst verliezen door de schraapzucht van een fantasieloze kaste - aangevoerd door notoire West-Vlamingen dan nog wel - een unieke asielplek, een vrijplaats die ze de voorbije 35 jaar aan een uitkant van het land hadden veroverd. Mon amour pour toujours Watou, mon amour, mon amour pour toujours,  We zouden het een Gwij Mandelinck kunnen horen savourerend mompelen, terwijl hij zich met veel te grote passen over het dorpsplein naar wijlen Jan Hoet haast. Wat een plek was dat, Watou, wat een dorp. Er was geen ander Er was alleen Watou, waar verzen, al van mijlenver, zichtbaar over de daken rolden, waar poëzie haast eeuwig meterslang langs en naast trottoirs liep , witgekalkt op het zwarte asfalt. Waar we ons in donkere krochten van vochtige kelders lieten omhelzen

Het vlas bloeit in een blauw dat zacht golft.  Voor even zijn ze zeeën,  die velden vol vlas waarin vogels als vissen vlieden langs hun  kusten  van verhakkeld akkerland...

Angst Als het al niet voor een vloot supercell-achtige spektakelonweders was die ons vanuit Frankrijk kwam belagen, dan misschien voor de rampscenario's die onze economie wachten na de Brexit. Een in mekaar stuikende Euro bijvoorbeeld of een imploderende EU, wie weet? In elk geval is er nog de zekerheid van het dreigingsniveau 3 waarvoor vermeende en andere terroristen zich vanuit safehouses klaar houden en - nog een zekerheid - is er de permanente ontwrichting van ons economisch systeem waarvoor vakbonden en wilde stakers zorgen. En latent zijn er de horden vluchtelingen die, al naargelang de beschikbare nieuwstijd in onze journaals, onze buitengrenzen slopen. Thuis en besmette teken Voor wie nog niet vreest voor zijn of voor dé toekomst: er was vanavond de finale van Thuis waarvoor waarschuwingen - wegens mogelijk angstaanjagend - de wereld werden ingestuurd én - voor wie spijts alle doemscenario's toch zorgeloos op vakantie wil -  er is de te verwachten toename van

Een persoonlijk portret van een man die we leerden kennen in de ‘fleur van zijn leven’, van een burgemeester en een senator en vooral van iemand die onder de mensen wou zijn. Het zijn herinneringen waarmee de tijd al zijn werk deed : de werkelijkheid kleurde misschien wat anders en het decor is niet voor de volle 100 procent een replica van toen. Zo gaat dat met herinneringen… Morgen, zaterdag, nemen we afscheid van een van de meest spraakmakende karakters uit ons dorp. Fratsen Firmin was gul. Zot gul, soms. Ach, u denkt wellicht dat wij het nu zullen hebben over zijn fratsen met een briefje van vijfhonderd. Vijfhonderd frank, wel te verstaan. Het is van jaren geleden, toen hij, een jonge, aanstormende snaak nog, in elk café waar hij binnenkwam, trakteerde en er in volle breedte en met branie het woord voerde. Er werd gelachen, gedronken en ja, die ene keer stak hij, naar verluidt, in een zotte kuur een briefje van 500 frank in brand.  We waren er niet bij, we laten de anekdo

We hebben er ons uren voor laten geselen door striemende buien en regen, we hebben er een niets en niemand ontziende zon voor getrotseerd. En nu  laat zij ons, West-Vlamingen,  voortaan links liggen.  Dat de Ronde van Vlaanderen haar bakermat zomaar ruilt voor wat extra centen, hoeven wij niet zo maar te nemen. Het verraad van de Ronde treft ons in onze ziel. VERBLIND Het zat er aan te komen, zeggen ze nu. Maar wij hebben het niet gezien. Blind waren we. Verblind. We hebben haar gekoesterd , we hebben haar alles gegeven wat ze vroeg. Ja, ze mocht ons op kosten jagen. Niets was ons te veel. We serveerden haar alles wat ze wou. Feestjes, straten lang, dorpen vol. En herinneringen. ONS MONUMENT We schreven haar geschiedenis, we verdroegen al haar nukkigheden, we gaven haar koosnaampjes, ze was van ons en wij van haar. We waren - en we geven het grif toe - zot van haar. Ze liet ons boven onszelf uitstijgen, ze liet ons dingen doen waarnaar we zelf verstomd en verbaasd

Zoveel is duidelijk: die langste dag van het jaar liep anders dan we vanochtend bij dageraad - merk hoe hoopvol helder, hoe onbesmeurd beloftevol een woord als dageraad kan klinken - vermoedden en eindigt precies zoals alle andere.  DRUILERIG We dachten, toegegeven goedkoop en voorspelbaar, aan Griegs Ochtendstemming uit zijn Peer Gynt-suite, natuurlijk, vanochtend - u kent het ongetwijfeld - en we beeldden ons in hoe ook anderen in diezelfde stemming zon en licht zouden groeten. Maar het werd een druilerig grijs en verkeer dat zich hopeloos vastreed over het hele land en net zoals anders nog het meest in en om Antwerpen, met agenten van de wegenpolitie die niet wisten waar eerst naar toe gesneld. Ongevallen alom. En een bomalarm. Vals. Wansmakelijk vals, want een met zout en koekjes . Er wordt nog altijd gesparteld in de krochten van Optima en over de kwalijke gevolgen van een mogelijke Brexit ontwikkelen zich allerlei rampscenario's... Angst krijgen we er overal gratis bij, t

Zo zag het er niet uit, vanochtend Zover zijn we dus alweer: de langste dag van het jaar breekt aan. Om 4.30 begon het te schemeren vanochtend, om 5.33 uur precies startte de zon  haar langste klim van dit jaar. Was dat vroeger dan gisteren? Nee. Niet dat we het zelf hebben vastgesteld - daarvoor was het gisteren te herfstig en daar houdt een mens niets dan een vervelend ochtendhumeur aan over, vonden wij - nee, zelf hebben we het niet genoteerd. TABELLEN We lazen het op de tabellen van officiële instituten die daarvoor, zo verbeelden wij het ons, mannetjes van de ochtendploeg naar de einder sturen om daar het tijdstip vast te stellen van de eerste zonneglimp en dat vervolgens aan de tijdcentrale te melden. 5.33 dus is hij begonnen, de langste dag, die bij zonsondergang om 22.04 precies zal eindigen. Een minuut later dan gisteren. ZOMERZONDEWENDE? De langste zonnetocht krijgen we voorlopig niet te zien, die speelt zich achter het gesloten wolkengrijs af. Dat is jamm

We hebben er van genoten, zaterdag. We zijn geen voetballiefhebbers, maar de wedstrijd van de Rode Duivels tegen Ierland hield zelfs ons - koele minnaars van het voetbal - niet onberoerd. In zoverre zelfs dat we later op de avond zelfs met vermeende kennis van zaken het Portugees voetbal gingen neersabelen én dat  het dédain waarmee de Nederlanders de prestatie van onze Duivels minimaliseerden met de slag onze groot-Nederlandse dromen meteen verbande. Zuipvermogen Dat nieuwsbulletins aandacht schenken aan de uitgelaten feestvreugde alom in dorp en stad, op fanpleinen en supporterszalen, daar hoor je ons niet over zeuren. Maar dat zo'n verslagje doorgaans niet verder reikt dan het overmatig in beeld brengen én het benadrukken van het zuipvermogen van de jonge en soms heel jonge  gelegenheidssupporters, tja... het levert mooie beelden van lachwekkend verwrongen tronies, waarvoor je anders naar het Noordbrabants Museum in Den Bosch moet... Geen nood, zodra op een weekendochten

Vaderdag. Het hoeft niet. Zegden wij al vaker aan de kinderen. Als het jullie niet past, hoeven jullie geen halsbrekende toeren uit te halen om langs te komen met Vaderdag. We hebben het niet moeten herhalen. De kinderen hebben het druk. Met werk, met vrienden en vriendinnen, met klussen en karweien, met groot- en schoonouders, met hobby's of met het EK. En ja, ze springen elke week wel eens binnen en ze zijn vlot bereikbaar, het vlotst zelfs via WhatsApp... OVERBODIGHEID Bloeien in vaderschap is groeien in overbodigheid , gooien wij er nog tegenaan. En we menen het. Tot... tot we, zoals vanochtend, onze papieren bijeen grabbelen om ons vader te vragen om het kladformulier van onze belastingaangifte in te vullen. Het mag dal al bijna een kwarteeuw geleden zijn dat hij eervol afzwaaide bij de toenmalige 'administratie der directe belastingen', hij weet nog altijd precies - en veel beter dan wij - waar cijfers thuishoren. De accuraatheid van de ambtenaar is zo te zien

Opmerkelijk. Het debuutboek van Lize Spit 'Het Smelt' staat al vier maanden op 1 in België. Dat lezen we op een campagneaffiche van de nieuwe, jonge uitgeverij Das Mag . Het boek is relatief onbekend in Nederland en dat moet veranderen. Nederlanders weten niet wat ze missen, maar daar gaat het hier niet over. Wel over die Belgische boekentop, waarover sprake. Voor zover wij konden nagaan verschijnt er geen Belgische Boekentop . Wel een Top Zoveel van Vlaamse of Nederlandstalige boeken. VLAAMS BUITENLANDBELEID Alle inspanningen van minister-president Geert Bourgeois ten spijt en van Vlaanderen in het algemeen: als zelfs de nabije Nederlanders het vertikken om Vlaanderen bij naam te noemen als ze het over Vlaanderen hebben en steevast zweren bij België, dan schort er toch wel iets aan dat buitenlandbeleid van Vlaanderen. Of - en daar hebben Vlamingen het dan moeilijk mee - is dat buitenlandbeleid van België doortastender en in elk geval verder reikend dan het Vlaamse. Het k

We lezen graag en veel. Als we geen krant of boek voor handen hebben, lezen we desnoods de print op een botervlootje of de samenstelling van de mayonaise op het etiket van de pot. Maar vanochtend verslikten wij ons bijna. Op de zak waarin het gesneden brood stak, vonden wij niet de naam van de bakker en al evenmin de specialiteiten van het bakhuis of de sluitingsdag of openingsuren. OPSCHRIFT Nee, er stond boudweg reclame op de zak. Voor een internaat. Met de slag verloor de boterham een stuk van zijn mals karakter en het brood smaakte ineens niet meer zo ovenvers. Dat lag minder aan het brood dan aan de zak en dat vermaledijde internaat waarnaar de drukker ons verwees. Het is niet meteen onze zorg, dat internaat. De kinderen zijn groot, zijn het huis uit en hebben zelf nog geen kroost voor wie ze mogelijk op zoek moeten naar een internaat. Dat zou nog wel eens een tijdje kunnen duren. OMGELEID GEHEUGEN Het internaat, de vermolmde herinneringen eraan - gek, want we zijn nooit

Ze is er aarzelend aan begonnen, maar nu geeft ze zich voluit bloot. Onze zon. Eindelijk nog eens, zeggen we en we weigeren te vragen voor hoelang. Nu tollen we in haar licht en warmte en ze voelt als een douche na een dagenlange, uitzichtloze tocht door de vochtige, donkere krochten van een grot. Onder de eik Merels plukken de pieren uit het gras, de mezenjongen tuimeltoeren uitgelaten onder het dikke bladerdek van de eik, die net als de tamme kastanje, alweer wat dichter bij het huis komt. Als we nog een halve eeuw op onze stek blijven, wonen we aan de westzijde onder een kastanje en schuilen we aan de noordkant onder een tegen die tijd eeuwenoude eik. Nog niet aan denken, zeggen we, terwijl we de gedachte dat het tegen die tijd urnegewijs zal zijn dat we er verblijven, van ons proberen weg te houden. Angsthazen We maken het onszelf graag wijs dat het aan de zon ligt dat de vogels vanmorgen zo uitbundig zingen. Misschien waren ze de voorbije dagen net zo bezig als vandaag, ma