Kantlijnnotities

Militairen aan de schoolpoort? Onderschat de indruk niet die zo'n situatie nalaat bij kinderen. Een halve eeuw geleden overkwam het ons in ons dorp, waar op een unieke paardenkoers na - niemand buiten het dorp maakte zich daarover toen druk  - zelden iets gebeurde dat de kranten haalde. Hoogstens één, misschien twee keer hadden de nationale kranten interesse voor het dorp. Toen de kerk afbrandde- maar dat was voor onze tijd -  en later, toen de nieuwe kerk werd ingewijd, veroorzaakte een zeldzame 'existentiële' kruisweg van de intussen ten onrechte vergeten Nootebaert, gemene protestacties. ANGST AAN DE POORT Maar één keertje regeerde een middaglang angst over het dorp. We zaten op de lagere school, jaren zestig. Wat er precies was gebeurd, werd ons niet verteld, maar we moesten over de middag op school blijven. "Omwille van onze veiligheid", was het zuinige antwoord van onze hoofdonderwijzer. We vermoedden dat onze 'meester' er meer over wist, zoals hi

Ons moeder zag er helemaal niet naar uit, vader vond het best gezellig en wij, mijn zus en ikzelf, wij vonden het vooral spannend. Wanneer kwamen ze? Als de nacht nog jong was of doken ze op in het diepste duister van de nacht? Ze waren volstrekt onvoorspelbaar, de nachtridders van onze harmonie De Kunstvrienden. NACHTELIJKE TRADITIE Het was en is vermoedelijk nog altijd een traditie dat een groepje muzikanten van de harmonie in de nacht die het Ceciliafeest voorafgaat een muzikale groet brengt aan de bestuursleden van de harmonie. Midden in de nacht komt uit het niets ineens zo'n ensemble op de stoep voor de woning van het bestuurslid en speelt er een populaire wijs. Vervolgens roept het bestuurslid de bende binnen en krijgen de muzikanten in ruil voor hun muzikaal presentje een warme, dorstlessende ontvangst. ALS EEN DEMPEND DONSDEKEN Als de wind goed zat, gebeurde het dat we ze meer dan eens hoorden spelen. Zachte, zoetgevooisde klanken, waren het. Alsof de nacht zich als

"Elke generatie heeft zijn oorlog". Dat zeiden mijn grootouders wel eens. In beide Wereldoorlogen hadden ze familie, vrienden en kennissen verloren. Grootmoeder langs moederzijde zelfs haar oudste zoon in WO II, als burgerslachtoffer. Droom We voelden ons sterk dat we ze konden tegenspreken. Wij waren trots op onze wereld, op de naoorlogse generatie die erin was geslaagd om oorlogstoestanden buiten onze en bijna zelfs buiten de Europese grenzen te houden. Vanzelfsprekend is vrede nooit Maar het drama in Parijs slaat dat wereldbeeld voorgoed tragisch en pijnlijk aan diggelen.  Een vreedzame samenleving is niet langer vanzelfsprekend. Misschien hadden we beter moeten weten, nadat we eerder al uit onze veilige droom ontwaakten: een vreedzame samenleving is nooit vanzelfsprekend. Vrij van gedachten kunnen wisselen, vrij van mening verschillen, vrij bewegen, grenzeloos reizen om in alle vrijheid anderen te leren kennen en met hen samen te leven. Open geesten, vrije monden..

Foto Canvas Voelt u zich op de vingers gekeken door buren en familie? Durft u niet over geld te praten en gaat u gebukt onder de last van een bovenmatig schuldgevoel? Bent u hypocriet, een façademan of -vrouw ? Bent u trots op de truken die u gebruikt om vlot belastingen te ontduiken en beschikt u over een zelfbeeld dat niet tot boven de zeespiegel uitstijgt? Bent u allesbehalve solidair met uw provinciegenoten en stoort u zich zelden aan racistische praat ? Bent u een veelvraat? En bent u per slot van rekening seksueel onhandig, stroef en al te preuts? Als u overal met een ja kon antwoorden, dan bent u een rasechte West-Vlaming. TYPISCH WEST-VLAAMS? Tenminste, dat leiden we af uit een gesprek dat drie uitgeweken - lees gevluchte - West-Vlamingen voerden voor Humo vorige week. Het ging om Freddy Devadder alias Bart Vanneste, Wim Willaert en Maaike Cafmeyer. Drie acteurs die schitteren in de tv-reeks Bevergem waarvan de voertaal bestaat uit diverse varianten van het West-Vla

Het gebeurt niet meer zo vaak - eigenlijk alleen nog uitzonderlijk - dat we een hele dag op stap zijn louter en alleen in het gezelschap van een van de kinderen. Dat overkwam mij begin van de week. Een dagje Nederland met de zoon, intussen een late twintiger. Waarheen reizen we precies, hoelang denken we onderweg te zijn, waar en wanneer plannen we onze middaglunch en wat willen we precies bezoeken in Nederland. Het gesprek is aanvankelijk een parlando, een  onschuldig 'en passant-gesprek' zoals dat van  reizigers die door toeval mekaars gezelschap zijn. Maar zonder dat we het beseffen of bewust willen, worden toon en inhoud ernstiger en blijven we al eens bij een onderwerp steken. MILDER BIJ DE TIJD Hij is milder over deze tijd , over de mensen dan ik ben, stel ik verrast vast. Hij leest me de les over verdraagzaamheid en ik verdedig mij en noem - weliswaar onuitgesproken - zijn tolerantie een vorm van onverschilligheid. Fout, moet ik naderhand toegeven. Dit is zijn tij

De kans is heel groot dat we van het jaar niet naar de Boekenbeurs in Antwerpen reizen. Daar hebben we zeker vijf redenen voor. 1. ONTOEGANKELIJK De meest praktische reden. Antwerpen is ontoegankelijk. De kans dat we een uur lang aanschuiven op de autoweg is, zo niet heel groot, dan toch groot. Dat is niet alleen ongezond voor onze gemoedsgesteltenis - de zuurtegraad ervan stijgt onrustbarend -, het is ook ongezond voor de Antwerpenaren daar in de buurt. We kunnen natuurlijk kiezen voor het alternatief per spoor, maar werken teisteren de verbindingen met Antwerpen. De gevolgen daarvan zijn evenmin van die aard dat ze onze zuurtegraad naar beneden helpen. 2. JAREN ZESTIG COMFORT Nog een praktische reden. De parkeerfaciliteiten die de Antwerpse hallen bieden, catapulteren ons terug naar de jaren zestig van de vorige eeuw. Dat wordt elk jaar aangeklaagd, maar de stad die zich als dé stad van Vlaanderen wil profileren, slaagt er maar niet in om de Boekenbeurs een fatsoenlijk, eig