GELEZEN. Dertig dagen van Annelies Verbeke: meesterlijk, overrompelend. Over goedheid en zijn weerhaken...
We hebben er de koers aan ons voorbij laten rijden, het kwam niet eens in ons op om het leven in de tuin op de voet te volgen, we vergaten zelfs naar het nieuws te luisteren en we haastten ons vanmorgen met een voor een zondag vreemde ijver doorheen de klussen en karweien, we schonken allicht de katten niet de aandacht die ze verdienden, we dronken de koffie koud die we met veel zin naar een warm bakje troost hadden klaargezet, we zijn zelfs ei zo na gestopt met roken...Waaraan we dat allemaal te danken hadden? Aan 'Dertig dagen' van Annelies Verbeke. Een boek over 'een mens van goede wil' , over een man die gelukkig is omdat hij goed wil zijn, voor zichzelf en voor de mensen om hem, over een zwarte man die als geen ander het landschap van de Westhoek leest en vat.
Dertig dagen is een boek dat leest als een festivalfilm, een verhaal over mensen met verhalen, over een streek met verhalen. Maar - en daarvoor is het zo goed dat het eerst een boek is - en pas later misschien een film - maar eerst dus een boek omwille van de prachtige zinnen die we erin konden onderstrepen, passages die zo beeldend en treffend zijn geschreven dat ze het label 'te onthouden' meekregen.Over de Westhoek bijvoorbeeld: "Al wat hier in leven wordt gehouden is de dood".Of een passage als deze, die meer zegt over liefde dan tien liefdespsychiaters in koor kunnen zingen:
"Ze gaat ook rechtop zitten, drukt haar zachte borsten tegen zijn rug en slaat haar armen om hen heen. 'Ik denk dat we nu op ons mooist zijn,' zegt ze, haar kin op zijn schouder. Hun spiegelbeeld glimlacht dapper. 'Beteer dan dit wordt het niet.' Ze lachten worden tegelijk getroffen door een flits waarin ze echt mooier zijn dan ze wisten'.
Om al die en nog veel meer redenen prijzen we ons gelukkig dat we dit boek hebben kunnen lezen. Het zindert na en geeft je een gevoel van 'wat een geluk dat we van het weekend een lezer waren'...
Reacties
Een reactie posten