Kantlijnnotities

De onafhankelijke boekwinkels Paard van Troje (Gent) en Theoria (Kortrijk) verkopen het nieuwe boek van Kristien Hemmerechts  ' De vrouw die de honden eten gaf ' niet. Tenminste, het boek is niet beschikbaar in de winkel. Het kan er - zeker bij Paard van Troje - wel besteld worden. Eerste reactie Onze eerste reactie: "Waarom moet een boekhandelaar in mijn plaats oordelen over wat een goed of slecht boek is?" En... hebben die boekhandelaars dan echt wel de tijd om alle boeken eerst te lezen en te beoordelen voor ze die aan hun klanten aanbieden? Wij hopen van  niet, want er zitten toch wel wat boeken van bedenkelijke kwaliteit in hun totale aanbod. Maar anderzijds... tja het zijn onafhankelijke boekhandels. Ze brengen in hun winkel wat ze willen. Ze prijzen aan wat ze willen en ze mogen, onafhankelijk als ze zijn, daarbij al of niet consequent zijn. Het is hun zaak. Dat is duidelijk. En de lezer? In heel deze boekhandel-discussie n.a.v. het boek van Hemmerecht

Er wordt nogal te keer gegaan tegen het voorstel van Caroline Gennez (SP.a) over die schooldag van 8 tot 18 uur. Ook mevrouw Van Hecke van het vrij onderwijs vindt het - zo lees ik in de kranten - maar niks. En dat verbaast me niet weinig. Want uitgerekend dat vrije net was indertijd toch dé kampioen om kinderen en jongeren 'godganse' dagen binnen de schoolmuren vast te houden, neen? Als wij eventjes uit ons vat nostalgie tappen, dan herinneren wij ons dat wij op het college 's ochtends om 8 uur werden verwacht en dat wij de poorten van datzelfde college 's avonds om precies 19 uur weer zagen openzwaaien om ons naar huis te laten fietsen. Van 8 tot 19 uur was dat dus. Studie, studie, studie en studie Lange dagen waren het. 's Winters vertrokken we in de duisternis, 's avonds keerden we in het donker huiswaarts. We waren minstens 12 uur van huis. Van halfacht, ten laatste tot half acht, ten vroegste. Waarvoor we al die tijd van doen hadden? Studie. Er was

In Vlaamse Velden We keken er hoopvol naar uit. De eerste aflevering hadden we met gemengde gevoelens bekeken. Prachtige beelden, beloftevolle personages, sterke, beresterke cast maar - zo meldden we na die pilootaflevering - de actiescènes waren wat 'ingehouden' gefilmd. We hinderden ons toen vooral aan de hele heisa omtrent de reeks: het was de meest prestigieuze serie die de VRT ooit had laten maken, de reeks zou de trekker worden voor de grote herdenking 14-18 en het zou er bulken van het talent. Zowel voor als achter de schermen. Dat wilden we best geloven, maar we hadden dat liever zelf ontdekt. Zondagscyclisten Intussen lijkt het ons duidelijker waarom zo'n barnumpromotie wordt gevoerd voor deze reeks. De kans dat we unisono ontdekken welk onuitgegeven meesterwerk hier wordt neergezet, is na de tweede aflevering in elk geval niet gegroeid. We krijgen prachtige plaatjes te zien, krachtige beelden, maar we missen een verhaal dat ons meesleept. En ja, ook de

'Ik, Jan Cremer'. Dat we dàt boek in huis hadden kunnen halen,  dàt dankten we aan de onvolprezen ECI-boekenclub. De talloze discussies met onze ouders over het alweer niet opgezegde lidmaatschap namen we er bij. De van oorsprong Nederlandse boekenclub bracht een wereld in huis die voor ons, jonge dorpelingen zonder zakgeld op overschot, op een andere manier onbereikbaar bleef.  Boeken als 'Ik, Jan Cremer' kreeg je vlot gratis als welkomstgeschenk, in ruil voor een jaar lidmaatschap. Gewaagd  De ECI-boekenclub? We wisten niet eens meer dat hij nog bestond. Jaren geleden verdween hij geruisloos uit ons zichtveld en per toeval - we lazen daarnet over het faillissement op de website van een Nederlandse krant - komt hij nog één keer in beeld voor hij voorgoed verdwijnt. Het bericht maalt herinneringen boven. Over gewaagde boekencovers - het soort bloot dat nu totaal onopgemerkt zou blijven - , over 'alles onthullende' voorlichtingsboeken, over schlagerverzamelp

In een interview in de Passauer Neue Presse, een regionale krant, laat Günter Grass, intussen 86, dat optekenen. "Ik ben nu 86 jaar. Ik geloof niet dat ik er nog in slaag een roman te schrijven", zegt de Nobelprijswinnaar literatuur 1999 op het web.  "Mijn gezondheidstoestand laat me niet toe projecten over vijf of zes jaar te ondernemen. En dat is de voorwaarde om onderzoek te doen voor een roman", aldus Grass. De auteur van onder meer ' Die Blechtrommel' , ' Mein Jahrhundert ' en ' Im Krebsgang ' besteedt nu tijd aan tekenen en aquarelschilderen na een periode "waarin ik geblokkeerd was wegens verblijf in ziekenhuizen".

De eerste aflevering van In Vlaamse Velden hebben we gezien. We konden overigens niet anders. De reeks is ons maandenlang op voorhand aangepraat en de voorbije week was er geen ontsnappen aan. In vrijwel elk praatprogramma op televisie werd erover gesproken, gejubeld en geprezen. Het wordt dé referentiereeks voor alles wat op televisie staat te gebeuren naar aanleiding van de herdenking honderd jaar Eerste Wereldoorlog. En als toetje bovenop: Vlaanderen zou meteen ook kennismaken met een jonge West-Vlaamse actrice die alles in zich heeft om het te maken. Kortom, het was vooraf al duidelijk: geen kwaad woord over de reeks. En? Inderdaad, geboeid gekeken en vastgesteld dat onze televisiemakers sterk zijn in het tekenen van verhalen, karakters en decors, maar heel wat minder sterk als het gaat om gevechtsscènes. Vergelijken Als we die scènes vergelijken met wat we de avond voordien in de laatste reeks van de Duitse serie Unsere Vater, Unsere Mutter- weliswaar W.O. II - te zien kre

Nog maar weinig producten uit ons dagelijks leven dragen de driekleur. Behalve... een dweil. Officieel worden ze dweil met Belgische streep genoemd, merken wij. Maar waarom precies een dweil zo Belgisch wordt gemerkt, konden wij nog niet achterhalen. Kan in elk geval tellen als beeldtaal.

In Kunststof TV op het Nederlandse scherm is vanavond bekendgemaakt dat de uit- (en straks weer in-)geweken West-Vlaming de belangrijke Nederlandse oeuvreprijs voor literatuur De Gouden Ganzenveer heeft gewonnen. De prijs wordt in april feestelijk uitgereikt. Veelzijdigheid David Van Reybrouck krijgt de prijs omwille van de veelzijdigheid van zijn werk en om zijn maatschappelijke engagement. Uit het persbericht van de Academie De Gouden Ganzenveer: Kunststof TV "De Academie De Gouden Ganzenveer eert Van Reybrouck om zijn veelzijdigheid en bezielende wijze van schrijven. De mengeling van een brede maatschappelijke en politieke betrokkenheid,  historisch besef, diepgravend onderzoek en een zeer vaardige pen zorgden voor een indrukwekkende reeks boeken, toneelstukken, gedichten en essays, die in het maatschappelijk debat een belangrijke bijdrage leveren aan de meningsvorming."  Van de West-Vlaamse auteur verscheen de bestseller Congo. "Toen ik Congo sc

Foto Wikipedia Over het nut van reproducties op... koekjesdozen en kalenders. "Normaal gezien zou ik ook dokwerker (zoals zijn vader, red.) zijn geworden, maar toen zag ik op een mooie dag op een kalender van Esso het schilderij De Zee van Permeke. Bàf, dat sloeg in als een bom. We hadden thuis ook een koekjesdoos met een schilderij van Teniers erop - zo mooi. Dat ik dacht: verdomme, ik word schilder! Zo ben ik begonnen te tekenen, op de achterkant van behangpapier."  Over de verwondering over de uitkomst van schilderen. "Ik schilder nooit met een vast doel voor ogen. Als ik eraan begin, weet ik bijlange niet wat er gaat uitkomen. Eigenlijk schilder ik om mezelf te verwonderen..." Over roes en discipline.   "Het beeld, ja, dàt ontstaat in de roes. Maar vervolgens is er discipline nodig.  Levensles: gebruik de roes om iets te scheppen en discipline om het werk af te maken." Over echte kunst. "Als je er 's nachts

Webfoto Lidl-kassa Niet in een verbasterd dialect, niet in een gebroken Nederlands, maar in vrij correct Algemeen Nederlands met een licht Frans accent. Het meisje aan de kassa van de Lidl vanmorgen. Voor ons in de kassarij staat een Oost-Europees jong gezin. Moeder, tienerdochter en 2 zoontjes. We vermoeden Polen. Ze spreken, bij het wachten aan de kassa, onder elkaar geen Nederlands. Maar als het hun beurt is, probeert de moeder in gebrekkig Nederlands het kassameisje te groeten. Zonder zich overdreven beleefd - u weet wel, van die eertijdse Grand-Bazar-over-the-top-vriendelijkheid - over de klanten te ontfermen of zich aanmatigend te gedragen, hielp het kassameisje de Oost-Europese vrouw met het benoemen van wat ze bij zich had: een zak aardappelen, een fles cola etc. Gaaf Het kassemeisje was vermoedelijk de dochter van immigrantenouders. Maar anders dan haar buurvrouw - een jonge vrouw van duidelijk door en door Vlaamse komaf - sprak ze geen dialect, maar gaaf Ned

Even voor middernacht waren we bereid om het te geloven. Dat lag vermoedelijk meer aan 2013 dan aan 2014, dat voor ons, net als voor iedereen, zeker op dat ogenblik nog dé grote onbekende was. Dat is het tot op vandaag gebleven. Maar daar gaat het nu niet om. Biedt 2014 meer ruimte voor geluk dan 2013? Ja dus, dachten wij. Even getallen hebben de schijn van volmaaktheid: een even getal is immers voldoende groot om het netjes in gehele getallen gedeeld te krijgen. Oneven getallen zijn dan weer ambitieuzer: ze willen er per se eentje bij, om alsnog hun deelbaarheidsfactor te vergroten. Maar geldt wat voor getallen een wiskundige wet lijkt dan ook voor jaartallen? Wij hopen het. We waren enkele uren geleden zo blij dat we dat duivelse 2013 achter ons konden laten, dat we bereid waren om alles wat dit jaar op ons afkomt, beter, mooier, sterker, heerlijker en zelfs gelukzaliger te vinden. Vraag is of dat een volkomen terecht is? Even getest Hadden we dat op 31 december 2011 ook