Kantlijnnotities

Er naast kijken lukt haast niet. Bij de ingang loop je zo tegen een metershoge affiche en binnenin de ontvangsthall liggen de boeken er bij stapels. Donna Tartts nieuwe boek verschijnt onder de titel Het Puttertje en ja, het beestje is nergens afwezig. Op de kaft van het boek, op de affiche én binnen in de zaal van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen , ergens in de havenbuurt in Antwerpen, waar het nieuwe boek van Donna Tartt wordt voorgesteld. Gefluit Nog voor Donna zelve verschijnt, krijgt het publiek het puttertje te horen. Uit de klankkasten fluit de distelvink onafgebroken. Weinigen in de zaal weten hoe een distelvink fluit, maar met zijn allen vermoeden we wijselijk dat het vogelgezang dat ons verwelkomt in de theaterzaal ongetwijfeld heel toepasselijk dat van de distelvink of het puttertje zal zijn. Dialoog Iedereen? Achter mij vang ik een gesprek op. "Waar komt dat gefluit vandan?" "Uit de klankboxen. Vooraan." "Vreemd dat ze dat laten horen...&qu

Kamerleden David Geerts en Karin Temmerman (SP.A) vinden dat pendelaars hun fiets gratis moeten kunnen meenemen op de trein. In een persbericht pleiten ze zondag voor het afschaffen van de fietstoeslag van vijf euro voor een enkele rit en voor een op het vervoer van fietsen voorziene treininfrastructuur. Een ondoordacht voorstel, vinden wij en daar hebben wij eerst over nagedacht. Op een doordeweekse pendeltrein reizen vlot 700 pendelaars. Neem nu dat een op vijf van die pendelaars van plan is om de fiets mee te nemen naar het werk. We kunnen ons zo al inbeelden wat voor gekmakend geharrewar het wordt als in de diverse stations 's ochtends een 30 -tal mensen met hun fiets de trein op willen. Daar zijn die treinen natuurlijk niet op voorzien. Dat hebben de SP.A-kamerleden alvast goed gezien. In Brussel stappen die 140 fietsende pendelaars dan gezamenlijk van de trein... kunt u het zich al voorstellen? En dan maar klagen dat de treinen niet op tijd kunnen vertrekken, laat staan a

B. had er een. Hij was de enige in de klas. Zelfs de onderwijzer had er geen. Een balpen van Parker. Ook B.'s vader had er een. Ik zag het toen hij het ziektebriefje invulde. Hij haalde de pen haast achteloos uit het borstzakje van zijn jas. Dokterspen Parker was in die dagen - we spreken over de jaren zestig - een doktersbalpen. Of een burgemeesterspen. B's vader was nl. dokter én burgemeester. In het dorp was dat toen een uitzonderlijke combinatie. Nu is dat anders: een burgemeester hebben we hier niet meer - de gemeente is niet meer autonoom - en dokters hebben we intussen in veelvoud. Terug naar de jaren zestig: dat uitgerekend de burgemeester-dokter met zo'n Parker schreeft, maakt de pen natuurlijk nog exclusiever. Verjaardag Ik moest eraan denken toen ik van het weekend in een van de krantenmagazines las dat Parker zijn 125ste verjaardag viert met de uitgave van 2 gelegenheidspennen. Tot ver over de lagere school heen droomde ik van zo'n Parkerstylo. Een ke